این روزها عده ای از اعضای اصلاح طلب شورای شهر تهران مدیریت شهری را آماج انتقادهای خود قرار داده اند و بی توقف در تریبونهای رسمی و غیررسمی از اینكه شهر در دوره های اخیر ویرانه شده و عملكرد شهردار مسبب این ویرانی بوده است، داد سخن می دهند. رفتار هیجانی از این دست در شمارش معكوس نزدیك شدن به زمان انتخابات دور از انتظار نیست.

می توان در طی زمان نمایندگی پا را بالاتر از پله تذكر نگذاشت و به حیطه حق قانونی سوال وارد نشد و اكنون میدان دار مطالبات بر زمین مانده مردم شد. ماندن در حد اظهار نظر و حداكثر تذكر، این همكاران را به منتقدانی ابتر تبدیل كرده كه شجاعت ورود به حیطه سؤال و استیضاح را ندارند ولی بلندپروازانه استراتژی عبور از قالیباف را برای خود برگزیده اند.

اگر كنش و واكنش این گروه از همكاران، مورد مداقه قرار گیرد، تردید نخواهید كرد كه این حجم از انتقاد كه یكباره در روزهای نزدیك انتخابات در رسانه هایشان به نقل از آقایان تجلی پیدا كرده، بیشتر به یك نمایش قدرت شبیه است. پرسش جدی و بی پاسخ مانده از فراكسیون اصلاح طلبان شورای شهر همچنان باقیست كه در دوره نمایندگی خود بین سالهای ۹۲تا ۹۶حتی یك بار از ظرفیت قانونی «طرح سؤال» از شهردار تهران برای نظارت بر عملكرد وی استفاده نكرده اند. جالب است كه رحمت الله حافظی و ابوالفضل قناعتی، دو عضو اصولگرای شورای شهر در طول دوره نمایندگی استفاده از این ابزارهای قانونی و نظارتی برای روشن شدن ابعاد تخلف احتمالی در شهرداری استفاده كرده اند اما حتی یك نفر از دست كم ۱۳عضو اصلاح طلب شورای چهارم، جسارت كلید زدن طرح سؤال درباره موضوعاتی كه امروز محور انتقادات رسانه ایشان است را نداشته اند؛ چه رسد به «طرح استیضاح» شهردار!

تصویر شفاف و تمام نمای چنین مشی در حادثه پلاسكو خود را نشان داد كه آقایان پیش از بدست آمدن هرگونه نتیجه بررسی كمیته های حقوقی و فنی با ارزیابی شتابزده و بیمبنا، از تریبون های رسانه ای اعلام كردند شهردار تهران باید استعفا بدهد. سؤال اینجاست كه اگر این گروه با پشتوانه گزارش های متقن و قابل استناد به مرحله داوری در ابعاد متنوع حادثه رسیدند و شهردار را مقصر غایی حادثه پلاسكو میدانستند، چرا به انتظار استعفا نشسته و خودشان طرح سؤال و استیضاح را كلید نزدند؟ بر فرض اینكه در این عملیات پیش دستانه، طرح سؤال یا استیضاح آنها رأی نمی آورد، اما استفاده از این حق قانونی در كارنامه عملكرد آنان به ثبت می رسید و امروز به عنوان منتقدان ابتر در پس حادثه نمی دویدند. ماجرای قراردادهای سازمان زیباسازی كه با عنوان «قراردادهای نجومی» از آنها یاد شد نیز از همین جنس است. عضو منتقد شورا اعلام كرد كه درباره قراردادهای سؤال برانگیز این سازمان تاكنون ۲۶مكاتبه انجام داده اما به جواب نرسیده است. در حالی كه او می توانست به جای تكرار نامه ها از ابزار طرح سؤال استفاده كند. برخی از اعضای اصلاح طلب شورا در نشست های خبری از اینكه قصد استیضاح شهردار را داشته اند اما تردید داشتند كه رأی خواهد آورد یا نه، سخن میگفتند، اما این شائبه را بی پاسخ گذاشتند كه چرا هرگز قصد و نیت خود را عملی نكردند و حاضر نشدند از حق قانونی خود در راستای اثبات وظیفه نمایندگی و فهرست مطول انتقاداتشان استفاده كنند.

سرمقاله روزنامه افکار به قلم مجتبی شاکری؛ پنج‌شنبه 7 اردیبهشت 96